Για τις ευρωεκλογές: ψαριά ιδιαζούσης υπεραξίας…
Του φιλαλήθη/philalethe00
Μας το θύμισε το Α.Σ.Κ.Ε., “αγωνιστικό σοσιαλιστικό κόμμα Ελλάδας”, σε άρθρο του σχετικού εκτελεστικού υπευθύνου του -και ανά τακτά διαστήματα αρθρογραφούντος- Ν. Καργόπουλου. Ελπίζω να δειχθή ψυχωφελές οπωσούν…
Ο συνδεσμός κείται εδώ.
Πρόκειται, λοιπόν, για δήλωσιν της αυτού Καπιταλιστικωτάτης Εξοχότητος, Χανς Όλαφ Χένκελ, όστις τυγχάνει πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων (πρβλ. τον δικό μας Σ.Ε.Β.), σε συνέντευξη στη “Λε Μοντ”. Είπεν, λοιπόν, και ελάλησεν στην προειρημένη εφ. “Le monde”, το 1999, 31 Μαΐου:
«Κύρια ευεργετική συνέπεια του ευρώ είναι ότι εγκαθιστά επ’ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη. Καμιά εθνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα».
O Χένκελ ομιλών…
…και τα σχόλιά μας περισσεύουν. Απλώς, να θυμίσουμε, ότι το 1976 ήδη, ο J.K. Galbraith, στην “εποχή της αβεβαιότητάς” του, και σε ένα από τα τελευταία κεφάλαια (όποιος ενδιαφέρεται για την παραπομπή καταλεπτώς, είναι υπόθεση ορισμένων λεπτών η εύρεσή της) του υπέροχου και τόσο ενθέρμως ”έντιμου” αυτού βιβλίου, είχε σημειώση κάτι “κυνικό”, αν και από την πλευρά του συμπονετικού ακαδημαϊκού διδασκάλου, για την Ε.Ο.Κ. ταύτη την φορά. Ότι, ο προβαλλόμενος κοινώς ισχυρισμός ήταν, ότι οι στάρτσι της Ε.Ο.Κ. εμελέτησαν πάλι τον Adam Smith και κατέληξαν στην “Κοινή Αγορά” εκείνη που κατέληξε στην σημερινή μας παντοειδή πολιτική αιχμαλωσία, ΑΛΛΆ “το πιο πιθανό” είναι, έλεγε ο δάσκαλος, ότι υπήρξε συνειδητή επιλογή των “πολυεθνικών εταιρειών” οι οποίες, συμπληρώνουμε εμείς, τότε – το “πολυεθνικό κεφάλαιο”, όπως θα λέγαμε – διαμορφώνονταν σε “κυρίαρχους παίκτες”.
Και άλλωστε, όπως σημείωνε αλλαχού στο αυτό κεφάλαιο:
τελειωτική λύση για την πολυεθνική εταιρεία είναι η πολυεθνική εξουσία (πρβλ. ΕΟΚ, Ε.Ε.),
και για την οποία η απώλεια (σημ.: "πτώση", ακριβέστερα, ήτοι τεχνητή) της εθνικής ταυτότητας στρώνει το έδαφος (συμπλήρωνε).
